همه می گویند چقدر ساده ای،به چه امیدی درختِ انتظار را اینگونه سرسبز نگاه داشته ای؟به چه امیدی سرمستانه ساغر زهر سر می کشی و سکوت می کنی؟هزار سال است که نیامده،این جاده ای که تو انتظارش می خوانی،ره به جایی نخواهد برد.ومنِ تنها در جواب،تنها می گویم:آری،ره به جایی نخواهد برد،چرا که در زمین شما،جایی برای بهشت وجود ندارد.
باز می گویند:این کوچه ای که امیدش می نامی،بن بست است.و منِ تنهادر جواب،تنها می گویم، آری بن بست است،اما بازترین بن بست.
آری آب حیاتم،همه،اینگونه به آتشم می کشند.مرا دریاب.

نوشته شده توسط : بیسیم چی دل

نظرات دیگران [ نظر]

 

ماندن؟
مرزهای زمین گیر
[عناوین آرشیوشده]